خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » رباعیات » شمارهٔ ۴۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن پنبه که دست از وهمی باید شست</p></div>
<div class="m2"><p>از بهر کهن لحافکی کوته و چست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دی بر زدمش که سخن سستش دیدم</p></div>
<div class="m2"><p>چون تکیه توان کرد بر آن کنده سست</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 531

شمارهٔ ۴۶

آن پنبه که دست از وهمی باید شست
از بهر کهن لحافکی کوته و چست
دی بر زدمش که سخن سستش دیدم
چون تکیه توان کرد بر آن کنده سست

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به انتقاد از افکار و تصورات نادرست می‌پردازد. او به پنبه‌ای اشاره می‌کند که باید از وهم و خیال شسته شود تا به لحاف کهنه و کوچک تبدیل نشود. شاعر به فکر می‌کند که بر پایه چنین افکار سست و بی‌محتوایی تکیه نکند، چون این پایه‌ای ناپایدار است.

شمارهٔ ۴۴

شمارهٔ ۴۵

هوش مصنوعی: باید از خیال و توهمی که در ذهن داریم، جدا شویم و به حقیقتی که در زندگی‌مان وجود دارد توجه کنیم، چون این وهم‌ها فقط ما را به سمت چیزهایی می‌کشند که در واقعیت وجود ندارد و نیازی به آنها نیست.

آن پنبه که دست از وهمی باید شست

از بهر کهن لحافکی کوته و چست

هوش مصنوعی: دیروز به او گفتم که حرف‌هایش بی‌پایه و سست است، مانند این است که بخواهد بر روی چوبی ناپایدار تکیه کند.

دی بر زدمش که سخن سستش دیدم

چون تکیه توان کرد بر آن کنده سست

شمارهٔ ۴۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده