خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » رباعیات » شمارهٔ ۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آنکو بشکر خنده ی شیرین قندست</p></div>
<div class="m2"><p>در زلف مسلسلش دلم پیوندست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خالش که فتاده است بر گوشه ی چشم</p></div>
<div class="m2"><p>آهوش مگر نافه ی مشک افکندست</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 531

شمارهٔ ۴۲

آنکو بشکر خنده ی شیرین قندست
در زلف مسلسلش دلم پیوندست
خالش که فتاده است بر گوشه ی چشم
آهوش مگر نافه ی مشک افکندست

هوش مصنوعی: شاعر با شادی از زیبایی‌های محبوبش صحبت می‌کند. او نسبت به خنده‌ی شیرینش که مانند قند است، ابراز شوق می‌کند. همچنین به زلف‌های او اشاره دارد که دلش به آن‌ها پیوند خورده است. چهره‌اش که به شکل خاصی بر گوشه‌ی چشمش افتاده، شاعر را به یاد زیبایی‌های طبیعت می‌اندازد.

شمارهٔ ۴۰

شمارهٔ ۴۱

هوش مصنوعی: او با لبخند شیرینش مانند قند، دل مرا به زلف پیچیده و زیبایش پیوند زده است.

آنکو بشکر خنده ی شیرین قندست

در زلف مسلسلش دلم پیوندست

هوش مصنوعی: موهای او که بر گوشه چشم آهویش افتاده، گویی بویی همچون مشک را پخش کرده است.

خالش که فتاده است بر گوشه ی چشم

آهوش مگر نافه ی مشک افکندست

شمارهٔ ۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده