خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » رباعیات » شمارهٔ ۳۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر چند که شد چو باغ رضوان درودشت</p></div>
<div class="m2"><p>امشب شب خرگهست نی موسم گشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>باز آی که گر شمع زبان کرد دراز</p></div>
<div class="m2"><p>تیغ و کفن آورد که اینک سرو طشت</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 530

شمارهٔ ۳۵

هر چند که شد چو باغ رضوان درودشت
امشب شب خرگهست نی موسم گشت
باز آی که گر شمع زبان کرد دراز
تیغ و کفن آورد که اینک سرو طشت

هوش مصنوعی: این شعر به توصیف حال و هوای شب می‌پردازد. شاعر اشاره می‌کند که اگرچه شب مانند باغ رضوان زیباست، اما زمان مناسبی برای جشن و سرور نیست. او از حضور شمع یاد می‌کند که ممکن است خطراتی را به همراه داشته باشد و به طرز تلخی از سرنوشت همگان سخن می‌گوید.

شمارهٔ ۳۳

شمارهٔ ۳۴

هوش مصنوعی: با وجود اینکه امشب مثل باغ بهشتی زیبا و دلپذیر است، اما این شب هنوز زمان مناسبی برای خوش‌گذرانی و جشن نیست.

هر چند که شد چو باغ رضوان درودشت

امشب شب خرگهست نی موسم گشت

هوش مصنوعی: برگرد و بر مزار من بیا، چون اگر شمع درخشان بتواند سخن بگوید، تیغ و کفن را به همراه بیاورد، اینک در کنار من سرو زیبایی است که آماده پذیرایی است.

باز آی که گر شمع زبان کرد دراز

تیغ و کفن آورد که اینک سرو طشت

شمارهٔ ۳۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده