خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » رباعیات » شمارهٔ ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای آنکه ترا جود و مکارم کارست</p></div>
<div class="m2"><p>وز چرخ برین خاک درت را عارست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>امروز مرا بآتشی مهمان کن</p></div>
<div class="m2"><p>زانروی که میوه ی زمستان نارست</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 528

شمارهٔ ۱۷

ای آنکه ترا جود و مکارم کارست
وز چرخ برین خاک درت را عارست
امروز مرا بآتشی مهمان کن
زانروی که میوه ی زمستان نارست

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر از شخصی سخن می‌گوید که بخشندگی و صفات نیکو دارد و از آن‌جا که به نظر می‌رسد از آسمان‌ها روی زمین آمده، شاعر از او می‌خواهد که امروز او را با محبت و مهربانی، مانند آتش، مهمان کند، زیرا میوه‌ی زمستان هنوز نرسیده است و او به این مهمانی نیاز دارد.

شمارهٔ ۱۵

شمارهٔ ۱۶

هوش مصنوعی: تو ای کسی که بخشندگی و نیک‌کرداری از ویژگی‌های توست، و از بلندی آسمان‌ها، خاک درب تو بی‌ارزش و ناچیز به شمار می‌رود.

ای آنکه ترا جود و مکارم کارست

وز چرخ برین خاک درت را عارست

هوش مصنوعی: امروز مرا در آتش محبت خود بپذیر، زیرا میوه‌ی فصل سرد هنوز نرسیده و آماده نیست.

امروز مرا بآتشی مهمان کن

زانروی که میوه ی زمستان نارست

شمارهٔ ۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده