خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » رباعیات » شمارهٔ ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای تیره ز زلف سیهت دیده ی شب</p></div>
<div class="m2"><p>خائیده شکر زرشک یاقوت تو لب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>قند از هوس پسته ی شور انگیزت</p></div>
<div class="m2"><p>بر تن بدرد شِقّه ی مصری قصب</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 527

شمارهٔ ۱۳

ای تیره ز زلف سیهت دیده ی شب
خاییده شکر زرشک یاقوت تو لب
قند از هوس پسته ی شور انگیزت
بر تن بدرد شقه ی مصری قصب

هوش مصنوعی: این بیت شعر به زیبایی و جذابیت چهره و زیبایی‌های معشوق اشاره دارد. زیبایی‌های او، مانند زلف‌های سیاه و لب‌های شکرینش، به شب و میوه‌های خوشمزه تشبیه شده‌اند. همچنین، از اشتیاق و هوس در مورد او سخن گفته شده که نشان‌دهنده‌ی جذابیت و تاثیر او بر دل شاعر است.

شمارهٔ ۱۱

شمارهٔ ۱۲

هوش مصنوعی: تو با زلف سیاه و چشمان تیره‌ات مانند شبی تاریک، لب‌هایی همچون شکر و زعفران و یاقوت داری.

ای تیره ز زلف سیهت دیده ی شب

خائیده شکر زرشک یاقوت تو لب

هوش مصنوعی: شیرینی عشق تو چنان من را در خود غرق کرده که حتی دردهای دیگر را فراموش کرده‌ام.

قند از هوس پسته ی شور انگیزت

بر تن بدرد شِقّه ی مصری قصب

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده