خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » معمّیات » شمارهٔ ۵۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>پسنه دهنی که مستم از بادامش</p></div>
<div class="m2"><p>تا زر ندهی مرا ندانی نامش</p></div></div>

دیوان خواجوی کرمانی به اهتمام و تصحیح احمد سهیلی خوانساری » تصویر 571

شمارهٔ ۵۴

پسنه دهنی که مستم از بادامش
تا زر ندهی مرا ندانی نامش

هوش مصنوعی: این شعر به نوعی به دل‌مشغولی و عشق اشاره دارد. شاعر از کسی صحبت می‌کند که به خاطر ویژگی‌های خاصش به او جذب شده، اما تا زمانی که ارزش او را نشناسد و چیزی به او ندهد، نمی‌تواند نامش را بداند. به عبارتی دیگر، عشق و شناخت واقعی نیازمند تقدیر و ارزش‌گذاری است.

شمارهٔ ۵۲

شمارهٔ ۵۳

هوش مصنوعی: من از طعم دلپذیر بادام در دهانم مست شده‌ام و تنها با دادن زر، می‌توانی نام او را بشنوی.

پسنه دهنی که مستم از بادامش

تا زر ندهی مرا ندانی نامش

شمارهٔ ۵۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده