هوش مصنوعی: از نشانه‌های عشق تو، عقل و فکر من به هم می‌ریزد و از شدت محبت تو، جانم دچار درد و رنج می‌شود.

هوش مصنوعی: دل من همیشه به یاد رنگ لب تو می‌گردد، ای ساقی، و در پی شراب و مستی است.

هوش مصنوعی: من برای هلاک خود دعا کردم، اما نمی‌دانم چرا پاسخ دعایم دیر به من می‌رسد.

هوش مصنوعی: دل من این‌قدر پر از احساسات است که اشک‌هایم مانند بارانی جاری می‌شوند. آن‌قدر پر از عشق و دلسوزی‌ام که جانم همچون پرنده‌ای آزاد و بلندپرواز می‌شود.

هوش مصنوعی: تو چه نوع موجودی هستی که هر لحظه به لطف چشمه‌ی زلال و نوشیدنی تو، زندگی به آب و گل تازه‌ای در می‌آید و زنده می‌شود؟

هوش مصنوعی: هرگاه به تو نگاه می‌کنم، اشک‌های من به رنگ سرخ گل در می‌آید و از زیبایی چهره‌ات، بویی شبیه عطر گلستان می‌گیرد.

هوش مصنوعی: برای چه نیازی به شراب است، وقتی که آن پیر گوشه‌نشین به یاد چشمان تو مست و خراب می‌شود؟

هوش مصنوعی: تعجبی ندارد اگر کسی به خاطر زیبایی و جذابیت زلف تو دچار خواب و خیال شود و به حالت غمگینی و دل‌تنگی بیفتد، چون همان‌طور که زلف تو درخشان است، نور خورشید هم بر آن می‌تابد.

هوش مصنوعی: وقتی از در تو می‌گذرم، می‌گویم که چرا خواجو از خانه ما می‌گردد و باز می‌گردد؟