هوش مصنوعی: ای کاش که قامت تو محو در زیبایی هر باغ و سرزمین باشد، چرا که من از حیا و غیرت خود از هر ابر و بارانی که در بهار وجود دارد، شرمنده‌ام.

هوش مصنوعی: باز هم خط نوشته‌ات را بخوان که از شرم، آب جام یاقوتی تو خیال می‌کند. هر راه خوشبو و زیبایی که وجود دارد.

هوش مصنوعی: چشم‌های زیبا و مست تو مرا بیمار کرده‌اند، به طوری که موی بلندی که از پریشانی بر زمین افتاده، نشان‌دهنده حال و روز من است.

هوش مصنوعی: اگر خاتم لعل تو به قدرت خود جادوگران را تحت تسلط قرار دهد، زلف تو به قدری جذاب است که هر دیوی که قدرت سلیمان را داشته باشد، به دام می‌افتد.

هوش مصنوعی: من واقعاً به تو وابسته‌ام و مانند بنده‌ی شمشاد بالای تو هستم، در حالی که به‌طور کلی از هر درخت سرسبز و باغی که وجود دارد، آزاد هستم.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق تو مانند یک لشکر آماده‌ام و زمانی که در دل من مستقر شدی، هیچ‌کس نمی‌تواند در این سرزمین دل از ویرانی که ایجاد کرده‌ای، ساکن شود.

هوش مصنوعی: زمانی که یاقوت تبدیل به مروارید شود و درخشش و زیبایی آن به حدی برسد که آب از حیا بریزد، هر گوهر و سنگ قیمتی دیگری نیز که موجود باشد، به تحت تاثیر زیبایی آن قرار خواهد گرفت.

هوش مصنوعی: هندوستانی که آتش را می‌پرستد، کافر زلف‌های توست. او از خون مردم تغذیه می‌کند، در حالی که به خاطر نامسلمان بودنش، در این سرزمین زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: در دل تو عشق را چرا جستجو کنم، وقتی می‌دانم که چیست؟ چرا بنده را بی‌خبر می‌زنی، وقتی که خود می‌دانی که او هست؟

هوش مصنوعی: کسی که از زیبایی‌های لیلی چیزی ندانسته، به راحتی می‌تواند عیب‌های مجنون را ببیند؛ زیرا او به علت نادانی‌اش از کمال زیبایی‌های لیلی آگاه نیست.

هوش مصنوعی: چشمان خواجو وقتی از نگاه تو دور می‌شود، اشک و غم همچون الماس از دل او می‌ریزد، حتی به هر لعل رمّانی که وجود دارد.

هوش مصنوعی: وقتی روح به آرامش برسد، دستان بلبل در باغ به طبع خوب او می‌رقصد و آواز دلنوازی سر می‌دهد.