هوش مصنوعی: ما کسانی هستیم که در مقام گدایان به سر می‌بریم، اما سلطان و فرمانروا هم گدای ما به شمار می‌رود. ما در سایه‌ی مهر و محبت الهی قرار داریم و ستاره‌ها و سرنوشت نیز زیر پای ما هستند.

هوش مصنوعی: ما به در خانه شما آمده‌ایم و سر خود را به نشانه ادب گذاشته‌ایم، خوشبختی ما در این است که به درگاه شما نزدیک هستیم.

هوش مصنوعی: زمانی که ما فقط خاک و مواد ساده بودیم، صدای زیادی در دنیا ایجاد می‌کردیم، اما حالا که به عالم وجود آمده‌ایم، این دنیا تا حدی پر از گریه و زاری ما شده است.

هوش مصنوعی: ما با اشتیاق و درد تو سوختیم، انگار که کسی در پس ما دودی از این سوختن به جا گذاشته است.

هوش مصنوعی: تا کی به ستم و ظلم بر کسانی که ضعیف و شکست‌خورده هستند، ادامه می‌دهید؟ آسان است که به آنها آسیب بزنید، در حالی که اگر شما نابود شویم، بقای شما در خطر خواهد بود.

هوش مصنوعی: هر چه بکنید، چه شما تصمیم بگیرید و چه دیگران، در نهایت این تصمیمات باید با نظر شما هماهنگ باشد. هر چیزی که نه با نظر شما باشد و نه با نظر ما، ارزش چندانی ندارد.

هوش مصنوعی: آن کسی که در دنیا غریب است و از خود دور شده، در واقع آشنای ماست و ما از او شناخت داریم.

هوش مصنوعی: اگر تو به ما توجه کنی، این خود نشان از خوشبختی ماست. فقط کافیست که چهره‌ات را به ما نشان بدهی، چرا که دیدن روی تو برای ما ارزشمندترین چیز است.

هوش مصنوعی: خواجو به جایی اشاره دارد که از مقام و موقعیت خود صرف‌نظر کرده و خود را در برابر افرادی که در راه عشق و محبت و در نزد معشوق قرار دارند، humble و خاکی می‌بیند. او می‌گوید که اگر تو بگویی ما همگی گدایان عشق هستیم، حتی این افراد هم می‌توانند مقام والایی داشته باشند، چون دل‌نواز عشق را فراموش نکرده‌اند. در اینجا عشق و ادب را بر هر مقام و پستی ارجح می‌داند.