هوش مصنوعی: چشمان من مانند یک منبع سرشار از احساسات هستند و لبهای غنچه‌ مانند گل، با زیبایی خود بر این چشمه‌ی احساسات خنده می‌زنند.

هوش مصنوعی: می‌فهمم که حالا دیگر اشک‌هایم از چشمانم می‌ریزد، چرا که به خاطر زیبایی چهره‌ات دیگر نتوانسته‌ام به تو نگاه کنم.

هوش مصنوعی: چرا با کسی دشمنی می‌کنی که قبل از تو به تو محبت ورزیده است؟

هوش مصنوعی: قلم نمی‌تواند راز مرا پنهان کند، چرا که او همان کسی است که خامی و ناتراشیدگی را به زیبایی نقش زده است.

هوش مصنوعی: من احساس غیرت می‌کنم که نوشته تو به این شکل در داستان تو گنجانده شده است.

هوش مصنوعی: اگر تو به ما ظلم کنی، برایت قابل قبول است، اما آنچه برای تو خوشایند باشد، جا افتاده و برای ما هم پسندیده است.

هوش مصنوعی: من به دلیل لبی که از خودم به جا گذاشتم، در این مسیر افتاده‌ام که تمام نشانه‌ها و خطوط زندگی‌ام تحت تأثیر آن قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: من از زمان شروع نوشتن، قدم‌هایی برداشته‌ام که نام تو به دور این قلم گشته است.

هوش مصنوعی: ای کاش که خیالت در شب من را تنها بگذارد و روزها هم در کنار من بماند، اما متأسفانه فقط مردم مرا درک می‌کنند و تو نیستی.

هوش مصنوعی: وقتی دبیر نام تو را در نامه ببیند، با درک و بینش خود تو را شناخته است.

هوش مصنوعی: چشمی که به زیبایی تو آراسته شده، مانند گوهر درخشان شده است؛ زیرا خط زیبای تو بر آن نقش بسته است.