هوش مصنوعی: تو وجود نداری که شیشه‌ی زندگی‌ات را بر روی سنگ بگذاری و از سر ناچاری به زمین بیفتی، در حالی که آسمان رنگین می‌شود.

هوش مصنوعی: تا کی به صدای نفس خود گوش می‌دهی و در گیسوی عشق گرفتار می‌شوی؟

هوش مصنوعی: از این نقطه به دعا و عبادت نپرداز که در دل آن هیچ معنی و اعتباری وجود ندارد و به جای آن، به عشق و زیبایی جانانی توجه کن که در پشت سر قرار دارد.

هوش مصنوعی: گوش به صحبت‌های عشق و نگاه به چشمان دلربای معشوق دارم. صیاد، با چشمان خود، نمی‌تواند زیبایی صورت او را نادیده بگیرد.

هوش مصنوعی: وقت آن است که از آینه‌ای که زنگار گرفته، زنگار را پاک کنی و دل خود را از دغدغه‌ها خالی کنی تا بتوانی حقیقت را ببینی.

هوش مصنوعی: روح را کسی تحت تأثیر نفس پست و خودخواه قرار نمی‌دهد. عاقلان هم هرگز آینه‌ی چین را به سوی او نمی‌فرستند.

هوش مصنوعی: اگر طبیعت به جنگ عقل بیاید، مثل این است که آهو به دام پلنگ گرفتار می‌شود.

هوش مصنوعی: کاروان در سفر خود از راهی دور می‌آید و در این مسیر، راهزنی در مقابل آن قرار دارد. بار ما شامل شیشه، شب تار و سنگ‌های بزرگ است که همگی به نوعی نشان‌دهنده چالش‌ها و خطرات مسیر هستند.

هوش مصنوعی: برخیز و به سمت آموختن علم برو، زیرا جهان پهناور است و دل غمگین تو در تنگی است.