هوش مصنوعی: ما به سوی سرزمین خود آمده‌ایم تا دوباره چشم‌مان به روی محبوب‌مان بیفتد و او را ببینیم.

هوش مصنوعی: عالم دینی و پرهیزگاری و مکان‌های مذهبی و عبادت ما، در کنار لذت‌های شراب و زیبایی چهره محبوب خود.

هوش مصنوعی: من به زیبایی و دلربایی لیلی مانند زلفش در زندگی‌ام انتخاب کرده‌ام. حالا چنان مجنون و دیوانه‌اش شدم که اگر اختیار خودم را از دست بدهم، دیگر برایم اهمیتی ندارد.

هوش مصنوعی: من از کنار کوی تو عبور کردم و بعد از آن نمی‌دانم چه سرنوشتی برایم رقم خواهد خورد.

هوش مصنوعی: چرا وقتی هیچ چیز در این دنیا ثابت نمی‌ماند، بیقراری من همچنان پا برجاست و آرامش خود را نمی‌تواند حفظ کند؟

هوش مصنوعی: هر چیزی که دیده‌ام، از خودم بوده و هر لحظه‌ای که می‌گذرد، به خودم نگاه می‌کنم و از آنچه می‌بینم، سزاوار آن هستم که در کنار خودم قرار بگیرم.

هوش مصنوعی: در خدمتگزاری، وقتی که از کار خسته می‌شوم، همچنان که زنده‌ام، چگونه می‌توانم از وظیفه‌ام دست بکشم؟

هوش مصنوعی: ما مانند شکارچیانی هستیم که به زیبایی و جذبه تو مجذوب شده‌ایم. اگر قصد کشتن ما را داری، بهتر است ما را به دور پرتاب نکنی و شکار خود را فراموش کنی.

هوش مصنوعی: خواجو به یادگیری و تمرین خود اشاره می‌کند و از دل پاک و زلال خود، مانند خونی که در رگ‌ها جریان دارد، سخن می‌گوید. او از این که در دنیای گسترده و پر از مشغله‌های زندگی فراموش شود، ابراز نگرانی می‌کند و از خود می‌خواهد که در میان همه این‌ها، خود را فراموش نکند و از مشکلات زندگی کاسته و پاکی و سادگی‌اش را حفظ کند.