هوش مصنوعی: شمع روشنایی مجلس در حال خاموشی است، پس بیا باده بیاور و صدای پرنده صبحگاهی را گوش کن.

هوش مصنوعی: سپیده صبح در حال جوانه زدن است و باد بویی خوش همچون عطر مشک را منتشر می‌کند. نسیم لطیفی با رایحه‌ای معطر در حال جریان است که بوی مشک و عطر گل را با هم ترکیب کرده است.

هوش مصنوعی: اکنون که گل نارنجی شکفته و صبحگاه با نسیم ملایمی شروع شده است، بگذار تا برایت نوشیدنی خوشمزه‌ای را آماده کنیم و از لذت آن بهره‌مند شویم.

هوش مصنوعی: چراغ محفل نوشندگان با نور چهره زیبای تو روشن می‌شود، تا هنگام نقل و صحبت دوستان، شکر را از پسته بر روی هم بریزیم.

هوش مصنوعی: مرا که به خاطر خال تو، دل و جانم در آتش است، چرا با زیبایی‌های دلتنگ‌کننده‌ات، قلبم را بیشتر آتش می‌زنی؟

هوش مصنوعی: هرگز از شیرینی کلام به‌طور واضح سخن مگو، که فرهاد، انسانی که در آرزوی عشق و محبت است، اگر متوجه باشد، دیگر هیچ خرمی از پادشاهی پرویز نخواهد خرید.

هوش مصنوعی: آتش را روشن کن و دودی از دل معطر و خوشبو بلند کن. ساز را آماده کن و از جانم شعله‌ای به وجود بیاور.

هوش مصنوعی: در این متن از زیبایی و دلربایی یار سخن می‌رود. به نظر می‌رسد نویسنده به زیبایی موهای یار اشاره کرده و از او می‌خواهد که این زیبایی را به نمایش بگذارد. همچنین، به تأثیر خوشایندی که این زیبایی بر دل و روح می‌گذارد، اشاره شده است. گفتگو از ظرافت و شیرینی دلبر و تماشای جلوه‌های آن، لحظاتی شگفت‌انگیز و مملو از لذت را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: مرا نگو که از میخانه دوری کن، زیرا کسی که به عشق رسیده، داستان توبه و پرهیز را نمی‌فهمد.