هوش مصنوعی: هر کسی که در دوران آغازین هستی از شراب عشق سرمست شد، در زندگی ابدی نیز همچنان با حالت مستی و شیدایی برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: دل‌باختگان را با چهره‌ی زیبا دل نمی‌کنی، چرا که عشق‌آوران را از درِ خود می‌رانید. این کار به چه دلیل است؟

هوش مصنوعی: می‌پرستان، افرادی هستند که به نوشیدن الکل علاقه دارند و همه آنها در مستی به سر می‌برند. در حقیقت، همه چیز به حالت سرمستی درآمده و دنیای مرده‌ای به نظر می‌رسد که به خاطر کمبود آب، هر چیزی در آن خشک و بی‌روح است. اما در عوض، علم و دانش همچنان به آب نیاز دارد تا جریان داشته باشد و زندگی ببخشد.

هوش مصنوعی: در کنار خیابان، زیبایی‌ها و نشانه‌های دل‌انگیزی از طبیعت و عشق وجود دارد؛ مانند گل‌ها، درختان و چهره‌ی معشوق که همه‌ی این‌ها همچون شکر و شراب، دل‌انگیز و خوشمزه‌اند.

هوش مصنوعی: دل ما بدون لب‌های لعل تو هیچ شور و شوقی ندارد، همه می‌دانند که چاشنی کباب همان نمک است.

هوش مصنوعی: هر کسی که امروز برای عشق تو در آتش سوخت، به نظر می‌رسد که فردا از عذاب و درد رهایی خواهد داشت.

هوش مصنوعی: هرچند که تصویر تو فقط خیال است و نمی‌توان آن را دید، اما همه شب چشمان تو باعث مستی من می‌شوند و مرا به خواب می‌برند.

هوش مصنوعی: این بیت به احساس عمیق درد و اندوه شاعر اشاره دارد. او می‌گوید که هر لحظه، دلی شکسته‌اش باعث می‌شود لباسش به خون دل تر شود. این نشان‌دهنده‌ای از آداب و رسوم است که در آن، گلاب بر روی لباس‌ها پاشیده می‌شود، اما در اینجا به معنای نمادین، خون دل او به جای گل پاشیده می‌شود. این تصویر بیانگر غم و رنجی عمیق است که او تجربه می‌کند.

هوش مصنوعی: سالمند شده‌ای و هنوز جوانی، ای خواجو! چند روزی از عمر باقی‌مانده را غنیمت بشمار.