هوش مصنوعی: نسیم ملایم صبحگاهی وقتی از باغ می‌گذرد، بوی خوشی به همراه دارد که یادآور دوستان من است.

هوش مصنوعی: دود و غبار از چشمانم بیرون می‌آید و اشک‌های داغ بر روی صورتم می‌ریزد، زیرا دل پر از اندوه و درد من به شدت به جانم فشار می‌آورد.

هوش مصنوعی: قلم چه بگوید در مورد قصه‌ی جدایی، زیرا بیان کردن حتی کمی از آن هم ممکن نیست.

هوش مصنوعی: اگر نامه‌ای به کرمان بفرستم، پیامبری را با خود می‌برم که بتواند در لحظه به خوبی و سریع حرکت کند.

هوش مصنوعی: نفس من به بیرون می‌رود و به استقبال می‌رود، مانند صدای زنگ کاروان که نزدیک می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی اشک‌ها به سرعت می‌ریزد و دامنم را می‌گیرد، می‌گویم صبر کن تا خبر از یار مهربان بیاید.

هوش مصنوعی: اگر سرم در باد برود، مانند شمعی که در آتش ذوب می‌شود، سخن از آتش دل و سوز و گداز وجودم بر زبانم جاری خواهد شد.

هوش مصنوعی: در آرزوی این هستم که وقتی کنار تو هستم، از دل و جان خود بروم و دیگر به وجودم فکر نکنم، زیرا هر وقت از تو سخن به میان می‌آید، تمام وجودم غرق در احساسات می‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر ویژگی‌هایی که تو داری، آب زندگی به شوق لب‌های زیبایت در دهانم حس می‌شود.

هوش مصنوعی: ای خواجو، تو که سفر کردی و خبر نداشتی، بدان که تنها کسی که با دل و احساس به دیدار سفر می‌رود، می‌تواند به درک عمیق و سیر جان دست یابد.