هوش مصنوعی: ای زلف‌های تو، که مانند بستن گره‌های زیبا و دلربا هستند، لب‌های تو همچون میوه‌ای شیرین و خوشمزه هستند که سرشار از لذت و جذابیت‌اند.

هوش مصنوعی: ماه را از پشت پرده‌ای برمی‌دارند و به آسمان نگاهی می‌اندازند، مانند شاعری که در جستجوی زیبایی‌ها و نعمت‌هاست. این تصویر به ما گویای این است که برای رسیدن به خواسته‌ها و آرزوها، باید موانع را کنار زد و به جلو پیش رفت.

هوش مصنوعی: سرت را به دستان تو می‌گذارم و تا کی باید این دل در خون حسرت جدایی تو بسوزد؟ تا چه زمانی باید این درد را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: کسی که خود را به دوست و یار خود پیوند داده است، چگونه می‌تواند به یاد خود و پیوندش بیفتد؟

هوش مصنوعی: ای دل، اگر عاشقی، باید از عقل و فهم دست برداری، زیرا کسی که عشق را نمی‌شناسد، عاقل نیست.

هوش مصنوعی: نگاه کن به فرهاد که از عشق شیرین، بی‌پروا و بی‌جهت، موی خود را به دامنش انداخته است.

هوش مصنوعی: چرا عمر گرانبها و ارزشمند من به پایان می‌رسد، مانند یعقوب که در حسرت جدایی از فرزندش رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: من تحمل می‌کنم بار سنگینی را، اما از این قید و بند دیوانه‌وار گریزانم.

هوش مصنوعی: وقتی فقط محبوبم را می‌بینم و کسی دیگر را نمی‌یابم، با چه کسی می‌توانم مانند او رفتار کنم؟

هوش مصنوعی: بزن ساز و آواز خوشی از سپاهان، زیرا دل ما از نهاوند گرفته و غمگین است.

هوش مصنوعی: خواجو آرزوی بازگشت به خاک کرمان را دارد، اما در این مسیر با موانع و دشواری‌هایی مواجه می‌شود که از کوه الوند ناشی می‌شود.