هوش مصنوعی: می‌گویند صبر می‌تواند آتش عشق تو را خاموش کند، اما کسی که بتواند مثل آن درخت سرو با قامت آزاد بنشیند، چه کسی است؟

هوش مصنوعی: ای ساقی، یک جام از آن شراب به من بده که بتواند مرا یک لحظه از خودم آزاد کند.

هوش مصنوعی: اگر موری به خاطر ضعف روی دستم بیفتد، تا وقتی نفس دارم او را به دور جهان می‌برم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به این نکته اشاره دارد که اگر وجود او به ذلت و نابودی برسد، پروردگار و مقدرات آسمانی او را یاری نمی‌کنند و در واقع هیچ چیز نمی‌تواند او را به مقام و منزلت حقیقی‌اش بازگرداند. به نوعی او از یاری نکردن سرنوشت و آسمان سخن می‌گوید، که اگر او به خاک تبدیل شود، دیگر هیچ چیز نمی‌تواند او را به حالت اولیه‌اش برگرداند.

هوش مصنوعی: اگر در این شهر تشنه بمیرم، هیچ‌کس جز چشمانم برایم اشکی نمی‌ریزد و کسی به من توجهی نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: بگویم که کمی با من بنشین و درد دل کن، تا آتش درونم شعله‌ورتر شود.

هوش مصنوعی: زمانی که از کنار کسی می‌گذری، اشکالی ندارد که بپرسی که آن فردی که دلی زخمی و خسته دارد چگونه زندگی‌اش را سپری می‌کند.

هوش مصنوعی: به زیبایی خود اعتماد نکن، زیرا لطافت و زیبایی هرگز برای همیشه با کسی باقی نمی‌ماند و هیچ‌کس حتی برای تو نیز پایدار نخواهد بود.

هوش مصنوعی: می‌دانی چرا نام تو را در نوشته‌ام نمی‌برم؟ زیرا که نمی‌خواهم کسی از نام تو باخبر شود.

هوش مصنوعی: روزهایی که دیگر غم عشق تو باقی نماند، رازهای غم تو بر صفحات روزگار ثبت خواهد ماند.