هوش مصنوعی: ای عشق من، یاد لب‌های تو همیشه در ذهنم است و مانند شربتی که به آن علاقه دارم، هر بار که به لبت فکر می‌کنم، تشنگی‌ام بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: در دهلیز وجودم، جمعیتی نشسته‌اند که به نرگس زیبای تو و شرابی که در آن غرق شده‌ایم، چشم دوخته‌اند و در انتظارند.

هوش مصنوعی: ما از نوشیدن شراب زیبا و قرمز تو فرار نداریم، چرا که شادی و مراد واقعی فقط از این شراب حاصل می‌شود.

هوش مصنوعی: من سر به آستانت می‌گذارم، زیرا عشق تو به مانند آتش در وجودم شعله‌ور است؛ حتی اگر آب بنوشم، به خاطر توست و اگر شراب بنوشم نیز باز به خاطر توست.

هوش مصنوعی: هر بار که یاد تو به دلم می‌افتد، غمزه‌ات مانند خنجر به قلبم می‌زند و درد و غم را برایم به ارمغان می‌آورد، همچون شراب که باعث نشئه و زوال می‌شود.

هوش مصنوعی: با گردش جام شادمانی را به من بده تا لحظه‌ای از چرخش بی‌رحم زمان غافل شوم و از غم‌های آن دور بمانم.

هوش مصنوعی: هر لحظه که تو به رنگ زرد در می‌آیی، من اشک چشمم را بر زمین می‌ریزم. نگاه کن که چگونه از جام زرین، شراب می‌نوشد.

هوش مصنوعی: تو به قدری در یاد آوری نوشیدنی مشغول هستی که اثر آن در جان تو خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: بازار تب و تخت در غم و تنهایی، جایی است که می و شیدایی برای خسته‌دلانی که عقلشان از افسردگی دور است، غریب و نامأنوس است.