هوش مصنوعی: ای کسی که در تاریکی شب، تدبیر و فکر تو مانند نایب شاه گنبد خضر است.

هوش مصنوعی: چگونه ممکن است آب حیات از درون تو بیرون بیاید، وقتی که ریشه‌اش از تاریکی و سیاهی برمی‌خیزد؟

هوش مصنوعی: تو مانند نوری می‌درخشی، پس چرا در دل آرزوهایت تاریکی وجود دارد؟

هوش مصنوعی: از تو هیچ نشانه‌ای از سیاهی و نقص وجود ندارد، زیرا تو مانند خورشیدی هستی و این ویژگی در تو مشخص است.

هوش مصنوعی: من می‌خواستم تو را به دنیای تاریکی بفرستم، ولی عقل و منطق به من گفت که این کار نادرست است و نباید چنین کنم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس چیزی به خورشید نمی‌دهد، چون او خود به اندازه کافی نور و روشنی دارد و هیچ نیازی به هدیه ندارد.

هوش مصنوعی: اما کار تو مانند کاری تاریک است که بدون سیاهی نمی‌تواند درست باشد.

هوش مصنوعی: وقتی که از مشکلات و تاریکی‌ها رنجیدم، طبیعت من روشن‌تر شد، چرا که این رنج‌ها باعث بهره‌مندی من شدند.

هوش مصنوعی: اگرچه سیاهی و تاریکی می‌تواند به نوعی حالتی از زندگی را نشان دهد، اما مانند نوری است که در چشم ما می‌تابد و به ما زندگی و روشنایی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: هر چیزی را که باید ببینم، به چشم خودم می‌فرستم، و اگر هم که چشمان بینا سیاه باشد، به درک خودم ادامه می‌دهم.