هوش مصنوعی: تو که موی میانت به گونه‌ای است که هم وجود و هم عدم را در بر دارد، زلف‌هایت چون افعی زیبا و چهره‌ات چون جام جمی است.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره شده که تاریکی و آشفته‌گی حقیقت دین و قوانین شرع مانند تار زلف تو است، گویی که نظر بوالحکم (یک عنوان یا شخصیت اشاره شده) به این نتیجه رسیده است. به عبارت دیگر، زیبایی و جذابیت زلف تو به گونه‌ای است که باعث بلاتکلیفی و سردرگمی در فهم قوانین و حقایق می‌شود.

هوش مصنوعی: شبی از دور زمانی به این فکر می‌کردم که چرا زندگی فقط غم و اندوه نصیب من کرده است.

هوش مصنوعی: بطیره می‌گوید که نباید بگذاری آسمان بر تو تسلط پیدا کند، زیرا همه‌چیز در عالم به نوعی برای تغذیه و برداشت از توست و تو در نهایت جسمی خواهی بود که به مصرف دیگران می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر آبرو و اعتبار در زمین و جمع مردم نباشد، چرا عاشقان به دنبال محبوب می‌گردند؟ مانند زلف یار که در خم و پیچ است، عشق هم در همین حالت وجود دارد.

هوش مصنوعی: دل من به زیبایی و ابروی او جذاب شده است، همچنان که کودکانی با امید به یادگیری در مدرسه، مشتاق علم و دانش هستند.

هوش مصنوعی: از شامگاه که زلف سیاه را به نمایش می‌گذارد، صبح که چهره زیبایی را به ما نشان می‌دهد، می‌گوید: ای عاشقان، این سپیده‌دم است.

هوش مصنوعی: من حال صحبت کردن ندارم، چون وقتی او را می‌بینم، بیشتر از قبل احساس کمبود می‌کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و دلربایی او، از او درخواست می‌کردم، زیرا که مدت زمان زیادی است که جانم در بند اوست.

هوش مصنوعی: او پاسخ داد که، ای خواجو، دل خود را به هیچ چیز نبند، زیرا که وجود من در این لحظه مثل چیزی است که در دل زبانم وجود ندارد.