هوش مصنوعی: چقدر باید منتظر بمانم تا حقم را از تو بگیرم؟ ای کسی که فریاد کمکم را می‌شنوی، مرا درک کن؛ که درد و رنجی در دل دارم که ناشی از رفتار توست.

هوش مصنوعی: وقتی از کنارم دور شدی، ای زیبای بغداد، دامنم مانند دجله بغداد از دستت رها شد.

هوش مصنوعی: از دست تو به فردا می‌رسانم که تا چه مدت باید رنج و درد را به دوش بکشم.

هوش مصنوعی: به یقین، دربار خسرو، هرگاه که به یاد شیرینی تو می‌افتم، با تمام وجود بر سینه‌ام سنگ می‌زنم، مانند فرهاد که از عشق تو دست به کار شد.

هوش مصنوعی: اگرچه من در راه علم گام نمیزنم، ولی از دور مرا به یاد خاک و اطلاعاتت می‌اندازی.

هوش مصنوعی: چند وقت دیگر باید از درد و رنج خود شکایت کنم، وقتی که در این شهر هیچ کس نیست که به کمک من بیاید؟

هوش مصنوعی: با وجود اینکه ما تمام وجودمان را به تو تقدیم کردیم، باز هم نمی‌توانیم دستان تو را فراموش کنیم.

هوش مصنوعی: وقتی از خاک و سرزمین تو دور افتادیم، دل سوخته و رنجیده‌ام را به باد سپردم.

هوش مصنوعی: به خاطر این که خواجو در غم و اندوه به سر می‌برد، شکی نیست که او هرگز از دستان تو شاد نخواهد شد.