هوش مصنوعی: به او گفتم که چهره‌ات از تمام زیبایی‌ها زیباتر است، او گفت ساکت باش که این زیبایی، فریبنده و موقتی مانند زیبایی ماه است.

هوش مصنوعی: گفتم آن مو و پیشانی من را چنین روزی نشان داد، گفت آن زلف و پیشانی نیست که فقط مخصوص صبح و شام باشد.

هوش مصنوعی: به او گفتم ای عزیزترین وجود، از من ضعیف بگذر، او گفت از این دنیا بگذر، چرا که دنیا خود گذراست و پایدار نیست.

هوش مصنوعی: به او گفتم قد تو به درخت صنوبر می‌ماند، اما او با نگاهی به دل خود گفت که ببین چه اندازه تنگ‌نظر است.

هوش مصنوعی: با او صحبت کردم و از غم عشقم شکایت کردم و پرسیدم که چه مقدار باید درد و رنج بکشم. او در پاسخ گفت که برای تسکین دلِ تو، صبر بهترین دارو است و غذای تو همین درد و رنجی است که می‌کشی.

هوش مصنوعی: به او گفتم که دردم از صبر بیشتر می‌شود. او نیز پاسخ داد که درد دل ما همچون تبر بر دل سوخته‌مان فرود می‌آید.

هوش مصنوعی: به او گفتم که آیا ناله‌های شبانۀ من را نشنیدی؟ او پاسخ داد که صدای تو به قدری در تمام شب‌ها بلند است که دردسرهای شب را از آن نمی‌توان شنید.

هوش مصنوعی: به او گفتم که کار من به خاطر تو دچار مشکل شده است. او پاسخ داد که امروز این دلخوشی دیگر به دست کسی دیگر است.

هوش مصنوعی: به کسی که دلش شکسته و خسته است، گفتم که آرامش و لذت جان را در لب‌های تو می‌بینم. آن شخص پاسخ داد که هیچ تردیدی نیست که لذت واقعی برای طوطی، در شکر است.