هوش مصنوعی: آنچه که به نظر می‌رسد تنها زیبایی چهره است، در حقیقت یک فریب و جاذبه ناشی از گردش ماه است و آنچه به عنوان زلف و گوشواره دیده می‌شود، در واقع زیبایی‌های شب و روز را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: از آرزوی تو، کمر کوه را به دوش می‌کشم. هرچند که کوه را از هر طرف که نگاه کنی، باز هم حسی از کمر دارد.

هوش مصنوعی: مردم که به قامت بلند و زیبای من می‌نگرند، در واقع دیدی محدود و سطحی دارند، و من تازه متوجه شدم که این نظرها از کجا ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: من اشک‌هایم را با هزار درد و رنج ساخته‌ام، اما نتیجه‌ام چه بوده جز اینکه همه‌اش شده خون دل؟

هوش مصنوعی: وقتی که زیبایی صورت تو را دیدم، متوجه شدم که نسبت به ماه آسمان چیز دیگری وجود دارد و نمی‌توان آنها را با هم مقایسه کرد.

هوش مصنوعی: حیف است که انسان فقط به دنیای فانی و گذرا توجه کند. ای جان، از این دنیا عبور کن، زیرا دنیا خود به زودی گذشته و تمام می‌شود.

هوش مصنوعی: اشک‌های خونین من برای کدامیک از شماست؟ ای جگر گوشه‌ی دل، مرا به خاطر این صفت پست خوار نکنید، چون من اصل و گوهر دارم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم داستان آتش درونم را بگویم، باید بدانم که اگر شمعی راز درونش را فاش کند، ممکن است در خطر باشد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به زیارت حرم علاقه‌مند باشد، به خطرات راهی که از میان خارهای مغیلان می‌گذرد، فکر نمی‌کند.

هوش مصنوعی: اگر با تندخویی و ستم، خواجو را دور کنی، همه چیز ساده به نظر می‌رسد، اما دشواری واقعی در تحمل رنج جدایی است.

هوش مصنوعی: همه خوشحالی و نشئه‌اش از شادی و خنده‌ی توست. چه تعجبی دارد اگر طوطی هم به خاطر شیرینی تو سرمست و شاداب باشد.