هوش مصنوعی: جان من، وجود من، چون بیماری خطرناک است. لطفاً با نگاهی به حال و احوال من، متوجه باش که جانم در خطر است.

هوش مصنوعی: حالم را فقط نرگس بیمار تو می‌داند، چون در او نیز نشانه‌ای از بیماری و درد شبیه به دل من وجود دارد.

هوش مصنوعی: هر پزشکی که به بهبود درد و احساسات یک بیمار کمک می‌کند، نباید فکر کنی که او از رنج و مشکل آن بیمار آگاه است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که از چهره تو دور هستم، رنگ چهره من مانند زر است که به خاطر بیماری، تغییر کرده است.

هوش مصنوعی: چه اشکالی دارد اگر کمی زحمت بکشی و به عیادت من بیایی؟ زیرا برایم بسیار سخت است و تمام شب تا صبح به خاطر بیماری‌ام در فریاد و ناله هستم.

هوش مصنوعی: من از چشمان زیبا و بیمار تو مراقبت می‌کنم، اما می‌دانم که پرستاری از بیمار بدتر از خود بیماری است.

هوش مصنوعی: وقتی دل من تحت تأثیر زیبایی آن نرگس بیمار تو قرار گرفت، این رویداد جدیدی است که اگر این حالت بیماری است، پس من هم به نوعی دچار این بیماری شده‌ام.

هوش مصنوعی: چشم بیمار تو همیشه در نگاه من است و دل پر از درد من از این بیماری رهایی ندارد.

هوش مصنوعی: چشمانت هر جا که می‌نگرد، بیماری وجود دارد. آیا قامت من، مانند پیچش موی تو، ناشی از همین بیماری نیست؟

هوش مصنوعی: اگر کسی عیبی دارد، نمی‌توان او را سرزنش کرد، زیرا هر انسانی ممکن است در زندگی با مشکلات و بیماری‌هایی روبه‌رو شود.

هوش مصنوعی: همه درد و رنج او ناشی از عشق و محبت به توست، وگرنه همیشه از بیماری‌ها و مشکلات دوری می‌کند.