هوش مصنوعی: در موی سیاه تو چه فایده‌ای هست که وجود ندارد و از درد عشق تو در این شهر چه هیاهویی هست که وجود ندارد.

هوش مصنوعی: تو از من پرسیدی که امروز چه آرزویی داری، اما من از آن لب شیرین‌ات در دلم چیزی نمی‌خواهم که نباشد.

هوش مصنوعی: جز زلف کج و پیچیده‌ات، هیچ چیز دیگری باعث نمی‌شود که دلم مانند تو شیدا و دلبسته باشد. خم‌های زلف تو بر احساسات من گواهی می‌دهد که هیچ چیز دیگری ندارم.

هوش مصنوعی: دل غم‌زده من به خاطر عشق تو گرفتار است، اما نمی‌توانم بیان کنم که این چهره زیبا وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در باغ هیچ درخت راست و بلندی به زیبایی تو وجود ندارد، زیبایی تو آنقدر مشخص و بارز است که دیگر به وجود هیچ سرو و درختی نیازی نیست.

هوش مصنوعی: من به خاطر زیبایی تو دیگر تمایلی به تماشای بهار ندارم، چون تماشای چهره‌ات در گلستان چقدر شگفت‌انگیز است که هیچ چیز دیگری را نمی‌توان با آن مقایسه کرد.

هوش مصنوعی: اگر کسی بگوید که مانند قامت تو هیچ چیز زیبایی وجود ندارد، اگر آن زیبایی و ظرافت را در تو ببیند، به او بگو که درست می‌گوید، چنین زیبایی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: تو گفتی که زیبایی هجران من به خاطر نرگس رعنای توست، اما این نرگس رعنا فقط شاهد حال من است و خود چیزی از آن ندارد.

هوش مصنوعی: از زمانی که خواجو درگیر زیبایی موهای تو شده، به چه دردی می‌خورد که در مجاورت این سر زلف سیاه تو هیچ‌کس نیست؟