هوش مصنوعی: مرواریدهای قیمتی به تو انرژی و زندگی می‌بخشند، در حالی که چشمانم از درد فراق تو، همچون چشمه‌ای از یاقوت می‌ریزد.

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و حس خاصی که موی فردی به ظاهر آن شخص می‌بخشد اشاره دارد. شاعر با utilizando یازده واژه، می‌گوید که آن موی خاص باعث می‌شود که همه آن زیبایی در میان مردم دیده شود و حتی می‌تواند در میان دیگر موها هم نظرها را جلب کند. به عبارت دیگر، این مو به نوعی مثل یک نگین در میان دیگر زیورآلات است که چشم‌ها را به خود خیره می‌کند.

هوش مصنوعی: در موهای تو هیچ چیز ناپیدایی وجود ندارد، اما اگر سخنی باشد، در دهان توست.

هوش مصنوعی: هر زمان که ابرویت به شکل نازکی خمیده می‌شود، احساس می‌کنم که کمرم به مانند کمان می‌شکند و تحت فشار قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: با ما با خوشحالی و خنده رفتار کن، زیرا مطمئنم که از پسته‌ی بسته‌ای که در توست، یقیناً نمی‌توان به سادگی به یقین رسید.

هوش مصنوعی: گفتند که روح و جان تو به گونه‌ای نیست که با ما هست. یعنی ارتباط و حالتی که در تو وجود دارد، با آنچه ما تجربه می‌کنیم، متفاوت است.

هوش مصنوعی: او فکر می‌کند که ما به خاطر او ناراحت هستیم، اما در واقع ما نگران حال او هستیم که خودش در غم است.

هوش مصنوعی: ما سال‌ها در انتظار روی معشوق می‌گذرانیم و با وجود همه سختی‌ها و غم‌ها، می‌دانیم که دنیا تنها یک گذرگاه است.

هوش مصنوعی: در گوشه‌های صومعه، جایی که خواجو به عبادت و روزه‌داری مشغول است، بیایید بگوییم که او در مجلسی از می‌نوشی و لهو و لعب حضور دارد.