هوش مصنوعی: آب شیرینی که از سرچشمه می‌ریزد، موجب زندگی و نشاط است و در حقیقت، نماد حیات و زیبایی است.

هوش مصنوعی: هیچ نهالی از چمن زیباتر از قامت تو نمی‌تواند رشد کند و هیچ گیاهی شیرینی بیشتر از لبت نمی‌تواند پیدا شود.

هوش مصنوعی: عطر زلف تو بر کافور تاثیر می‌گذارد و نقابی زیبا بر چهره می‌زند، در حالی که خط زیبای تو بر یاقوت جلوه‌ای خاص می‌بخشد.

هوش مصنوعی: پرده‌ای بر چهره می‌زنی و از ما پوششی برنمی‌داری. خستگان را به زور می‌کشی و هیچ کس حیات ندارد.

هوش مصنوعی: حال و روز مجنون را برای دل دیوانه‌ام توضیح دادن، همانند این است که در حضور تو از عشق لیلی صحبت کنم.

هوش مصنوعی: وقتی تو رفتی، دوری‌ات مانند آب از چشمان دریا به من فشار می‌آورد. اشک‌هایم همچون آب فرات به سوی جیحون سرازیر می‌شود.

هوش مصنوعی: من تا زمانی که زنده‌ام، بنده‌ات هستم. اگر می‌کشی یا اگر می‌زنی، زخم تیر تو می‌تواند درمانی باشد و بندگی‌ات نجاتم می‌دهد.

هوش مصنوعی: از لب‌های تو بوسه‌ای گرفتم، اما آن بوسه مانند زکات زیبایی‌ات بود. گفتی که ای نیازمند، سکوت کن؛ چرا که هیچ چیز به عنوان زکات نمی‌تواند بر کسی باشد.

هوش مصنوعی: در خواب و خیال تو، به دوش شب گفتم که مردم از ناراحتی تو سخن می‌گویند. خواجو، انگار که تو هیچ‌گاه عاشق نشده‌ای.