هوش مصنوعی: آه که چه زجری از پیچ و تاب موی سیاه تو دیده‌ام، آن چشمان خبیث تو در دل خود دلبسته به بیدادگری هستند.

هوش مصنوعی: وقتی که خط چشم کشیده می‌شود، مانند دو کمان در ابروهای تو، هرچند که همیشه کمان بر روی ماه و خورشید کشیده شده است.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و ظرافت ابروها اشاره دارد، به طوری که ابروها همچون قوسی نرم و خمیده، شبیه به طاق‌های زیبا به نظر می‌رسند. رنگ و شکل ابروها از زیبایی گیسوان می‌کاهد و به طور کلی زیبایی چهره را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: موهای زلف تو را چیدند و بر سر بالای تو زیبا افتاد، ای کاش آن شعر تاریکی که بر قامت زیبایت افتاد، نیز بریده می‌شد.

هوش مصنوعی: آن نوار سبزی که از شمع تو بیرون آمده، دود غم و آهی است که به خاطر زیبایی تو در آتش شعله‌ور شده است.

هوش مصنوعی: خوشا به حال آن صیدی که وقتی تو به دام می‌افتی، خوشحال است. آن پرنده‌ای که روزی به خاطر تو پرواز کرده است.

هوش مصنوعی: باد در کوچه و خیابان‌های تو در حال وزش و گپ‌زدن است، اما من از این موضوع بی بهره‌ام. افسوس که آن باد، تنها بر خاک سرم وزید و به من نرسید.

هوش مصنوعی: چند خطی که با رنگ سرخ روی کاغذ آمده، اشک‌های قرمز رنگی هستند که از چشم‌ها چکیده‌اند.

هوش مصنوعی: خواجو به شوق دیدن تو، چنان اشتیاقی دارد که حتی اطرافش از شدت احساس، به گل‌های لاله رنگین شده‌اند. این نشان دهنده‌ی اثر عمیق عشق و محبت بر روح و دل اوست.