هوش مصنوعی: عزیزم، چرا گل‌های زیبا و دلربا، مانند سنبل هندی، در این تابش نور درخشان هستند؟ همچنین، نرگس تو که به آب و سرسبزی دست یافته، چرا چنین بی‌خوابی و بی‌قراری را احساس می‌کند؟

هوش مصنوعی: چشم زیبای تو که از شراب سحرانگیز سرشار است، روز و شب مرا تباه کرده و در گوشه محراب، به خاطر تو مشغول عبادت و زاری هستم.

هوش مصنوعی: چشمان زیبای تو مانند فریب و وسوسه‌ای است که همه چیز را به تحرک درمی‌آورد. در حالی که سرنوشت من با دل سوخته‌ام در غفلت و خواب به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: آیا جز رد سیاه تو چیزی را بر دل دارم؟ وگرنه آن زن هندی که در حال رقص است، به چه دلیلی در اینجا شاد و سرزنده است؟

هوش مصنوعی: اگرچه دل من از غم و درد پر شده و خون جاری می‌شود، اما دیدگان من به خاطر تماشای این صحنه خونین پر از اشک و اندوه است.

هوش مصنوعی: اگر تو از در من بروی و مرا ترک کنی، این کار برایت آسان است. اما دلیل این همه سختی که در حق خواجو می‌کنی چیست؟