هوش مصنوعی: می‌دانم که بوی تو صبح زود به مشام باد رسید، وگرنه دلی که به باد می‌سپارم، به چه دلیل دیگر می‌توانست باشد؟

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم کنترل باد را از دست بدهم، اما چه فایده که در واقع چیزی جز باد در دست من نیست.

هوش مصنوعی: یاد آن پرنده باهوش به خاطرم آمد که وقتی در دام عشق تو گرفتار شدم، به پای خود نگاه کرد.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر غم و دردهایی که دارم شب و روز در حال ناله و فریاد است، هر چند خودم هم از این دل و احساساتش به ستوه آمده‌ام.

هوش مصنوعی: تنها در صورتی که جانم را فدای این عشق کنم، امیدی به وصل دارم؛ چرا که وقتی پا به این راه گذاشتم، دیگر نمی‌توانم از آن بازگردم.

هوش مصنوعی: زمانی که دجله در کنارم جاری شد، با آرزوی شبی هستم که نسیم صبحگاهی بغداد را برایم بیاورد.

هوش مصنوعی: نمی‌توانی خیال کنی که من تو را فراموش کرده‌ام. هرچند که از پیش من رفتی، اما از یادم نرفته‌ای.

هوش مصنوعی: تنها باد می‌تواند ناله‌هایم را به گوش تو برساند، وگرنه اگر تو خودت هستی، چگونه می‌توانی به فریادم برسید؟

هوش مصنوعی: نکنه بگی که به خاطر عشق به گل، دل باخته‌ام، خواجو! چون بدون تو، از گل و بلبل مانند سوسن، آزاد و بی‌قید و شرط هستم.