هوش مصنوعی: من جامه‌ای از می در بر دارم و مدعیان را کنار می‌زنم. می‌نوشم و به گمان خود زهر را نیز می‌چشم.

هوش مصنوعی: زمانی که من مست نوشیدنی گلرنگ و سیاه‌چهره شدم، دیگر نگرانی از موعظه‌های زاهدان با لباس آبی ندارم.

هوش مصنوعی: هر کسی که به من بگوید از حال مستی و دیوانگیم دور شوم، می‌تواند برود و با شخص دیگری صحبت کند، چون من در حال بی‌خبری و بیهوشی هستم.

هوش مصنوعی: من شراب می‌نوشم و در دل آتش عشق را می‌طلبم، مگر اینکه آن آب به مانند آتش بر شعله‌ی وجودم تأثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: هر لحظه ای شمع، چرا راز دل خود را به زبان می‌آوری؟ من که دلم شکسته و از درد می‌سوزم، خاموش مانده‌ام.

هوش مصنوعی: سراینده وقتی ساز می‌زد، صدای چنگش به گوشم رسید اما من که دل‌سوخته‌ام، نمی‌توانم احساساتم را به راحتی بیان کنم.

هوش مصنوعی: اگر دامنم شب گذشته پر از خون دل می‌شد، این چه سیلابی بود که امشب از دوشم گذشت؟

هوش مصنوعی: ای خدای بزرگ، آن نوشیدنی خوشمزه را از کجا آورده‌اند که مرا آن‌چنان مست کرد که از مجلس دیشب برد.

هوش مصنوعی: زمانی که من از پا درآمدم و از خودم ناامید شدم، اکنون از لطف تو به آن چشمی که داری، گوش می‌دهم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم فاصله و دوری تو را تحمل کنم، اما وقتی که به این وضعیت افتادم، چه کنم؟ باید درد و رنجش را به دوش بگذارم و تلاش کنم تا با آن کنار بیایم.

هوش مصنوعی: من مانند خواجو دو جهان را برای تو نمی‌فروشم و در مقابل تو حتی یک مو هم از تمام ملک جهان را نمی‌دهم.