هوش مصنوعی: ما تحت تأثیر زیبایی و جذابیت یار خود هستیم و به خاطر زلف‌های آشفته و دل‌ربای او، دچار خیال و رویا شده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما نمی‌توانیم به لب‌های لعلین او دست بزنیم، اما تا زمانی که سر از دامن او فاصله نگرفته است، دست از او برنمی‌داریم.

هوش مصنوعی: اگر کسانی که کورند به زیبایی‌ها و جلوه‌ها دل باخته‌اند، ما خود فتنه‌ای هستیم که با نوک قلم تصویر و نقش می‌سازیم.

هوش مصنوعی: با زیبایی تو، از باغ بهشت بی‌نیازیم و با بوی تو، نیازی به هوای بهار نداریم.

هوش مصنوعی: مانند نرگس مستی که در حال غفلت است، ما نیز در حال بی‌خودی و مستی به سر می‌بریم. مثل مردمک چشم تو هستیم که حتی در حالت خواب‌آلودگی، به تو نظر دارد و به تو وابسته است.

هوش مصنوعی: از درد و اندوهی که در دل دارم، با نغمه‌ای دلنشین می‌خوانم و از ساز زلف تو، به طور غم‌انگیزی ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: ما جانمان را به امانت از زیبایی تو داریم و زمانی که تو به ما عزت ببخشی، جان را فدای تو خواهیم کرد.

هوش مصنوعی: اگر پسته‌ای خندان دهانش را باز کند، ما از آن مغز خوشمزه‌اش را پیش لب‌های لعل تو بیرون خواهیم آورد.

هوش مصنوعی: ما از تو فاصله داریم و مثل خواجو در كنار تو هستیم، اما امیدواریم که این فاصله به ما آسیبی نرساند.