هوش مصنوعی: تو قلبم را ربودی و رفتی، اما نمی‌توانی از دل من بروی. بیا که جان عزیزت فدای زیبایی و ظاهرت است.

هوش مصنوعی: اگر امکان رسیدن به تو فراهم گردد، در مقابل درگاه تو، دلم را از وابستگی به دنیا آزاد می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر عشق تو را به دل بزنم، کجا می‌توانم از وفای تو دست بکشم؟ و اگر جانم برود، کجا می‌تواند از دل من بیرون برود؟

هوش مصنوعی: به خاطر دوستی قدیمی، این دوستی را نادیده نگیر؛ زیرا اگر چنین کنی، وعده‌ها و قول‌های تو هم بی‌فایده خواهد شد.

هوش مصنوعی: کشتی صبر من در طوفان چشمانم گرفتار شده است؛ طوفانی که نه انتها دارد و نه به ساحلی می‌رسد.

هوش مصنوعی: من به قدری به عشق تو نیازمندم که اگر به خاک برسم، گل من از گِل بیرون خواهد آمد و بوی خوش چهره‌ات را خواهد گرفت.

هوش مصنوعی: جدایی چه معنا دارد وقتی که عشق میان لیلی و مجنون نه مانع و حائلی دارد؟

هوش مصنوعی: اگر واقعاً به حقیقت نگاه کنی و چیزی جز آن را نبینی، برای رسیدن به کعبه (مرکز حق) دیگر نیازی به طیّ مراحل و مسافت‌ها نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: من از آن عشق نجات یافتم، اما او (عشق) به من گفت که خواجو (شاعر) در راه عشق، هرگز از دست قاتل (دلیل درد و رنج) رهایی نمی‌جوید.