هوش مصنوعی: این بیت به توصیف عطر خوشبویی می‌پردازد که ممکن است از باغی سرسبز و خوشبو نشات گرفته باشد، یا از زلف‌های زیبای کسی که عطر را در فضا پخش می‌کند. این نمایش زیبایی و عطر در طبیعت و در فردی که به او اشاره شده، حس لطافت و خوشایندی را به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: از چین موی تو بوی خوشی بلند می‌شود و این ادعا بی‌دلیل نیست، چون بوی خوش از خود چین موی تو برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: نافه‌ی آهوی تتاری که به خاطر حسد به خون تبدیل می‌شود، به این معناست که زیبایی و نیکویی آن به دلیل حسد و بخل تحت تأثیر قرار گرفته است. همچنین، در ادامه اشاره به این دارد که همانند مشک که از گوشه‌ی خورشید آویزان شده، زیبایی و ماهیت آن در معرض خطر است. حسد می‌تواند باعث نابودی و آسیب به زیبایی‌ها شود.

هوش مصنوعی: آنچه تو را در آتش می‌سوزاند، نعل است که انتهای آن رنگ لعل تو را دارد، و حالتی که تو با زلفت ایجاد می‌کنی، شبیه بوی مشک است که هر کسی را به خود جذب می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر او نخواهد گرد و غباری از عطرت به گرد چهره‌اش بیفتد، پس چرا خط زیبای تو با عطر خوش گلاب‌آمیز شده است؟

هوش مصنوعی: زلف‌هایِ خوشبوی او از روی تو به آرامی پیچ می‌خورند، زیرا اگر مشک از آتش فرار نکند، به عطر و بوی خود ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: شاعر به زیبایی خط و نوشته شما اشاره می‌کند و بیان می‌کند که مانند خواجو، هیچ چیزی نمی‌تواند زیبایی خط شما را تحت تأثیر قرار دهد. خط شما همانند رنگ سبز بر روی برگ سمن به زیبایی و تازگی جلوه می‌کند، انگار که عطری خوش از مشک در فضا پخش شده است. به طور کلی، این ابیات به ستایش و زیبایی خط و آثار شما می‌پردازد.