هوش مصنوعی: من هیچ حسدی ندارم جز به پیرهن او، که هیچ‌کس جز او نیست که با بدن زیبا و نقره‌گونش برخورد داشته باشد.

هوش مصنوعی: هرچند می لعل در آن جام عقیق زیبایی خاصی دارد، اما لطافت آن به اندازه لطافت جامه‌ای که بر تن اوست، نیست.

هوش مصنوعی: اگر در آینه به آن چهره زیبا نگاه کنی، می‌توانی بفهمی که حال و وضعیت روحی‌ات چه شکلی است.

هوش مصنوعی: من از نسیم صبحگاهی بوی پیراهن یوسف را می‌شنوم یا بوی سمن از باغ ارم.

هوش مصنوعی: اگر باغبان ما را به گلستان راه ندهد، بهتر است که نفس‌های خنک نسیم چمنش را هم از دست ندهیم.

هوش مصنوعی: بلبل بیچاره نمی‌تواند خاموش بماند، زمانی که نسیم صبحگاهی از کنار گل نسترن عبور می‌کند.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم توصیفی از آن شخص ارائه دهم، زیرا می‌دانم کلمات در زبان او جا نمی‌شوند.

هوش مصنوعی: از شدت درد و تنهایی ناشی از دوری تو، آنچنان می‌نالم که هیچ‌کس نیست تا یکبار هم که شده، از حال من بپرسد یا به من دلداری دهد.

هوش مصنوعی: وقتی خواجو از چشمه نوش تو صحبت می‌کند، هر بار که لب به سخن می‌گشاید، گویی آب حیات از کلامش سرازیر می‌شود.