هوش مصنوعی: جز خنده‌ای از او چیزی ندیدم و هیچ علامتی از دهانش نشنیدم.

هوش مصنوعی: هر کس که از آن شخصیت نایاب و بی‌همتا در زمان باخبر شد، دیگر هیچ خبری از حوادث و پیشامدهای زمان خود ندارد.

هوش مصنوعی: او از کنار من گذشت و به من توجهی نکرد، در حالی که با دیگران به گفتگو مشغول بود و من، که در حسرت او بودم، فقط به او نگاه می‌کردم.

هوش مصنوعی: در چمن زادگاه او، نه بل بل آواز می‌خواند و نه گیاهی سبز وجود دارد، چون باد پاییزی تمام زیبایی‌ها و شادابی‌ها را با خود برده است.

هوش مصنوعی: اگر سرو زیبایی از لبه چشمه بیرون بیاید، وقتی بر چشم من قرار گیرد، جایگاه یک سرو روان و خوش‌نما را به آن می‌دهم.

هوش مصنوعی: اگر عقل، زیبایی لیلی را تصور کند، مجنون خواهد شد از عطر خوش مشک او.

هوش مصنوعی: کسی نمی‌تواند به خوبی احساسات عمیق و دردهای درونی‌ام را بیان کند، همان‌طور که خون از تیغ زبانش می‌ریزد.

هوش مصنوعی: از دل میدان نبرد، بیرون بیا و چادر عشق را برافراز، زیرا جان عاشق تاب دیدن شمشیر و نیزه را ندارد.

هوش مصنوعی: نقاش وقتی زیبایی چهره‌ی تو را ببیند، حیرت‌زده می‌شود و قلمش به زمین می‌افتد.

هوش مصنوعی: هرکس که در برابر نیزه‌های تو توانایی‌اش را به خطر می‌اندازد، به نوعی زخم‌های تو می‌تواند تسکینی برای جان او باشد.

هوش مصنوعی: خواجو وقتی به یاد محبوبش می‌افتد، دیگر هیچ چیز برایش مهم نیست و همه چیز را فراموش می‌کند. زندگی و جانش به محبوبش گره خورده است و در غیاب او، نه زندگی‌اش معنا دارد و نه وجودش.