هوش مصنوعی: ای شب، تو همچون عطر خوشی که پراکنده شده‌ای و ای ماه، تو با پوشش زیبایت چون غالیه‌ای بافته شده‌ای. خط سبز تو، زینت‌بخش یاقوتی خاموش است.

هوش مصنوعی: زیبایی تو مانند نور درخشان، در آینه‌ای جلوه‌گر است و گوشواره‌ات چون آن حلقه‌ای است که به گوش تو آویخته شده، در واقع درخشش تو در عالم بالا را جلوه‌گر می‌کند.

هوش مصنوعی: دل من از تیرهای نگاه تو پر از دلهره و زخم است، اما جام لب‌های زیبای تو پر از خوشی و لذت است.

هوش مصنوعی: چشم مست تو خطرناک و خون‌آشام است، اما در عین حال لذتی را با لعل زیبای تو می‌چشد. تو همچون مرواریدی درخشان می‌درخشی، اما در عین حال با زینت‌های خود پوشانده شده‌ای.

هوش مصنوعی: از ابروی نازک و بازیگوش تو، همیشه همین را دارم که چشمانم به دل زخم‌خورده‌ام می‌نگرد و می‌بیند که دل شکسته‌ام فقط به یک تار مو از تو وابسته است.

هوش مصنوعی: اگر به چهره تو نگاه کنم، صبر و آرامشی نمی‌ماند، و اگر به گفتار تو گوش بدهم، نه طاقت و نه هوشی می‌ماند.

هوش مصنوعی: شبی که بر من گذشت بسیار تاریک بود، اما زمان خواب و سیاهی شب به خاطر طولانی بودن موهایت سپری شد.

هوش مصنوعی: دلم می‌سوزد، ای خوش‌نواز، ساز خود را به صدا درآور تا این درد را عبور دهم. دل من هم از نوا و آهنگ تو به طغیانی می‌افتد.

هوش مصنوعی: ما تا لب گور و تا آخرین لحظات زندگی‌مان از لذت‌های زندگی و شراب نوشیدن دست نخواهیم کشید. حتی در آستانه مرگ هم، شوق باده و خوشی‌ها با ما خواهد بود.

هوش مصنوعی: جان خواجو را ببر و از رفیقان نقل بگیر، یک جام شیرین بخر و لباس صوفی را بفروش.