هوش مصنوعی: ای نسیم، اگر به کوی محبوب رسیدی، لطفاً درخواست و نیاز من را به محبوب برسان.

هوش مصنوعی: خاک دراش را ببوس و اگر فرصتی بود، سلام من را برسان و پیامم را منتقل کن.

هوش مصنوعی: بگو ای ماه زیبا و بی‌رحم، که دل را می‌شکنی، تو که همچون گل لاله‌رخ و سرو قد و چهره‌ای چون نقره داری.

هوش مصنوعی: دل شکسته‌ام که در زلف خوبان گره خورده است، برای یادگاری از من، ای دل خسته، آن را حفظ کن.

هوش مصنوعی: زمانه به خاطر بی‌مهری‌اش من را از تو دور کرد. ای زمانه‌ای که بی‌رحم و ناپایدار هستی!

هوش مصنوعی: به یاد تو همیشه به سر می‌برم و بدون وجود تو، زندگی‌ام بی‌صدا و بی‌نغمه است. اکنون در زاری و اندوه غرق شده‌ام و ناله‌ام گویی با این اندوه پیوند خورده است.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعری احساس تنهایی و غم را بیان می‌کند. او هیچ دوستان و همدمی ندارد که بتواند کمی با او هم‌صحبت شود و ناله‌اش را بشنود. همچنین نمی‌تواند از غم‌هایش با کسی صحبت کند، جز دیواری که به او گوش می‌دهد، به طوری که حس می‌کند حتی دیوار هم بهتر از هیچ‌کس نیست.

هوش مصنوعی: شبی که من روز می‌کنم، در حالتی از پریشانی، وقتی که زلف سیاه تو را می‌بینم، روز من به شب تار تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: در این متن، شخصی از جدایی سخن می‌گوید و بیان می‌کند که هر کسی این نامه را بخواند، با اشک خود، تاریکی و غم جدایی را از یادداشت‌ها و خاطراتش پاک می‌کند.