هوش مصنوعی: موهایت را باز کن و مرا بیشتر در دل این نگرانی رها نکن. پرده را کنار بزن و به من اجازه نده که در غم جدایی بمانم.

هوش مصنوعی: ماه را از میان زیبایی گل سنبل پیدا کن و اینطور نگذار که لاله در سایهٔ گل ریحان پنهان بماند.

هوش مصنوعی: زلف سیاه تو که این‌گونه بر پای تو افتاده، از این بیشتر نباید برای من خسته و آشفته بماند.

هوش مصنوعی: هر کسی که به خاطر عشق تو مانند یک ذره سرگردان شود، نباید اجازه دهد که چهره‌اش که مانند خورشید درخشان است، از او دور بماند.

هوش مصنوعی: عشق و واقعیات زندگی برایم شیرین و لذیذ است، اما این حسرتی که در دل دارم را بر من سنگین مکن.

هوش مصنوعی: من که در میان زلف‌های تو گم شده‌ام و سرگردانم، دستم را بگیر و مرا بدون سر و سامان رها نکن.

هوش مصنوعی: من که از عشق تو دور هستم، نگذار کسی غیر از من به این زیبایی‌ات نزدیک شود.

هوش مصنوعی: اگر باغبان از عشق و احساس بلبل آگاهی دارد، به او بگو دوباره نسیم را به گلستان راه ندهد.

هوش مصنوعی: من که با زلف تو گویی در بازی چوگان هستم، بیشتر از این گوی دل خود را در اختیار نگذار.

هوش مصنوعی: اگر دل تو محلی برای محبت و عشق است، نباید دیگران را در آنجا راه بدهی و باید آن را تنها برای معشوق خود نگه داری.