هوش مصنوعی: باده بیاور که شب تاریکی است و گواه روشنی شراب بهشتی و محفل بهشت و خدمتکار زیبا.

هوش مصنوعی: در مکانی که ما خوش می‌گذرانیم، نشانه‌هایی از شادی و سرور به چشم می‌خورد و این نشانه‌ها به نوعی به خدمتکار این محفل مربوط است.

هوش مصنوعی: بوی خوش عطر معاشران به مشام می‌رسد و هوای تازه صبحگاهی که صبوحیان استشمام می‌کنند، به خاطر بوی خوش بخور است.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که درب ورودی را ببند تا کسی مزاحم ما نشود، زیرا ما مشغول عشق و محبت به یکدیگر هستیم و نمی‌خواهیم از کسی که غیر از دوست‌مان است، آزار ببینیم.

هوش مصنوعی: عشق همچون شعله‌ای است که بر شمع دل می‌تابد، زیرا ماه زیبایی را از نور مهر دریافت می‌کند.

هوش مصنوعی: دل‌هایی که با پرندگان ندا آشنا نیستند، چگونه صدای پرواز پرنده کوهسار را می‌شنوند؟

هوش مصنوعی: بهتر است از میکده دوری کنم، چون گفته‌اند از پرهیز کردن تنها به درد و رنج‌های بیشتر دچار می‌شوی.

هوش مصنوعی: من در حالتی هستم که تحت تأثیر شراب الهی، به هیچ وجه هوشیاری خود را بازیابی نمی‌کنم مگر در روزی که به حالت عادی برگردم.

هوش مصنوعی: شکر تو برای من به اندازه‌ای شیرین است که صبر را از من می‌گیرد، حتی اگر پزشک هم بخواهد مرا از این شیرینی محروم کند.

هوش مصنوعی: اما صبر من در برابر زیبایی تو ناممکن است، زیرا در میانه‌ی خمر و نوشیدن، صبر وجود ندارد.

هوش مصنوعی: نور چهره‌ات به قدری درخشان است که انگار نور خورشید از تاریکی شب می‌درخشد.

هوش مصنوعی: اگر چه ممکن است فاصله زیادی بین ما باشد، اما محبت و عشق همیشه نزدیک است. حتی اگر ماه کامل به دور باشد، باز هم عشق و مهر او همیشه وجود دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که به چهره‌ی کسی که هم‌نفسی دلپذیر دارد نگاه می‌کنیم، زیبایی و لذت در آن وجود دارد، اما اگر ناظری باشد که هدفش غیر از لذت‌بردن است، چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: از لیوان عشق تو، خواجو به طوری مست و سرخوش شده که در روز قیامت، از خاک سر بیرون می‌آورد و همچنان حالتی مدهوش دارد.