هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این احساس است که نسیم صبحگاهی بوی دوست را به همراه دارد، به طوری که گویی در دستش مشک خوشبویی از خراسانی دارد. این تصویر حس زندگی و عشق را به خوبی منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کسی که به سمت باغ می‌آید، چشمانش مانند گل‌های میگون زیباست. اگر هم دائم شرابی نمی‌نوشد، پس چرا قدح را در دست دارد؟

هوش مصنوعی: وقتی دوست نزدیک از ما دور می‌شود و مانند یک بیگانه رفتار می‌کند، این سبب می‌شود کسی که از روح و جان آشنایی برخوردار است، به عشق و محبت خود پایبند شود.

هوش مصنوعی: دل ما به زلف‌های او وابسته است، زیرا هر رشته‌ای از موهایش به گونه‌ای با وجود ما ارتباط و پیوند دارد.

هوش مصنوعی: من فقط به عشق تو در این دنیا امید دارم و هیچ جای دیگری برای سکونت ندارم، اما نمی‌دانم تو در کجا اقامت داری و منزلت کجاست.

هوش مصنوعی: من می‌کوشم که اگر کسی از این پس به خاطر اشک‌های من نتواند بگرید، حداقل از عواطف عمیق من داستان چشمانم را نگوید، اگر هنوز شرم و حیایی در دلش باقی مانده باشد.

هوش مصنوعی: در جمع زیبایانی که هستند، ما را چه زمانی حال و هوای دوستی و شادی دست می‌دهد؟ وقتی که مانند درخت سرو، زیبا و با وقار می‌رقصد، من را از رقص و شادی باز می‌دارد.

هوش مصنوعی: اگر برگ گل تو در دسترس باشد، صدای بلبل را از فقر او بشنو، زیرا من به بلبل تعجبی ندارم اگر هم برگ دارد و هم آواز می‌خواند.

هوش مصنوعی: اگر مرغ سلیمان را در جایش نمی‌بینم، باید بدانم که اگر باز هم به طرف سبا پرواز کند، در واقع در همون جا باقی مانده است.

هوش مصنوعی: اگر تو هم مانند من افرادی را داری که برایشان دلسوزی و نگرانی می‌کنی، به این بیچاره رحم کن که در دنیا تو را دارد.

هوش مصنوعی: اگر خواجو جز تو هیچ چیز دیگری در دنیا نمی‌خواهد، اگر تو از او دوری، حتماً خداوند هم دوری را برای او روا می‌دارد.