هوش مصنوعی: وقتی گل تو بر شاخه‌ی ارغوانی قرار گرفت، شور و هیجان در دل ضعیف من ایجاد کرد.

هوش مصنوعی: چشمانت مثل سلاحی در کمین من نشسته‌اند، اما چه دلیلی دارد که تیر نگاه تو در کمان بماند؟

هوش مصنوعی: او هیچ چیزی در اختیار ندارد که بتواند از آن برای فاش کردن رازهایی که با تو در میان گذاشته، بهره ببرد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به درخت سرو نگفته که طوطی شیرین‌گو را می‌شکند و هیچ‌کس ندیده که زاغ آشیان خود را می‌سازد.

هوش مصنوعی: من از زیبایی دو گل خوشبو بسیار شادابم، که بر روی سرم در کنار گل‌های نسترن و ارغوان قرار داده شده است.

هوش مصنوعی: ای جان من، تو خود دنیایی پر از لطافت و زیبایی هستی، اما حالا چگونه می‌توانم دل را بر دائمی بودن وفای دنیا بگذارم؟

هوش مصنوعی: چون هیچ‌کس در زیبایی تو مشابهی ندارد، هر کسی که چهره‌ات را ببیند، سر را در پای تو می‌گذارد و تسلیم می‌شود.

هوش مصنوعی: کلمات من به زبان تو آن‌قدر شیرین و خوشمزه است که گویی لب‌های تو نیز شکر در دهان دارند.

هوش مصنوعی: خواجو می‌گوید: وقتی که نام لبت را بر زبان می‌آورم، زمانه به مانند طوطی‌ای می‌شود که زبانش شیرین است.