هوش مصنوعی: به من اجازه نمی‌دهند به دیر بروم، زیرا مرا تنها به عنوان کسی که غیر از آنجا می‌شناسند، می‌شناسند. اگر به سوی کعبه بروم، باز هم مرا به عنوان راهب دیر خواهند شناخت.

هوش مصنوعی: زاهدانی که مرا از نوشیدن شراب و عشق با معشوق منع می‌کنند، حالا وقتی که من از تیر عشق کشته شده‌ام، از بچه‌ها می‌ترسند.

هوش مصنوعی: به من رویت را نشان بده، چون افرادی که در سردرگمی به سر می‌برند، همانند در هم بودن موهای پریشان تو محصور شده‌اند.

هوش مصنوعی: دل دیوانه‌ام از کجا می‌تواند نصیحتی بگیرد، وقتی که آن دو زلف سیاهش همچون رشته‌ای در حال حرکت است؟

هوش مصنوعی: من اگر چه دچار غم و درد می‌شوم، اما از رقیبان تو غمگین نیستم چون می‌دانم آن‌ها مانند پریان زیبا هستند.

هوش مصنوعی: در نهایت، روزی از محبت تو شعف و شوری برمی‌انگیزم، هر چند که بعضی مرا چون مگسی به مرگ بکشند.

هوش مصنوعی: تو که ای زیبایی تازه و دلربا، اگر شمعی را در حضور تو قرار دهند، شاید درخششی خاص پیدا کند.

هوش مصنوعی: احوال آن گل نرگس را از من بپرس که مست و شیدا است، زیرا در چشمان تو رازی وجود دارد که تنها مستان از آن باخبرند.

هوش مصنوعی: در هر لحظه، خاکی که به عنوان نماد زیبایی و محبت توست، از چشمانم آب می‌ریزد و بر خاک کوی تو می‌پاشد.

هوش مصنوعی: افرادی که در راه عشق تو فدای جانشان می‌شوند، عجب افرادی هستند. آن‌ها به ظاهر جسمانی هستند، اما در حقیقت در عمق وجودشان جان و روح هستند.

هوش مصنوعی: پرندگان باغ ذهن تو، مانند خوش صدایانی هستند که گاه به تفسیر شیرینی‌های دل می‌پردازند.