هوش مصنوعی: ای لب‌های زیبا و قرمز تو، چنان سرشار از زندگی هستند که گویی آب حیات را از آن‌ها گرفته‌اند. چشم‌های زیبا و ناز تو مرا به شدت مجذوب کرده و مست می‌کند، به‌گونه‌ای که نمی‌توانم از خواب و رویا بیدار شوم.

هوش مصنوعی: اگر یک ذره از زیبایی خط سبزت را توصیف کنم، سیاهی روی کاغذ از نوک قلم مانند جوهر خوشبو خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر در بهشت هم چهره‌ات را بپوشانی، باید بدانی که زیبایی و نعمت‌های بهشت به اندازه جهنم خالی از لذت و عذاب خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر در زمان خداحافظی با آتش عشق تو به خاک بروم، در روز قیامت تو مرا خواهی دید که دلی پر از خون و سوخته دارم.

هوش مصنوعی: در صبح، وقتی که آسمان به دور خودش می‌گردد، به نظرم می‌آید که آیا این نور درخشان خورشید است یا جامی از شراب؟

هوش مصنوعی: روح شاداب من از خوشحالی به رقص در می‌آید، چون هر نفس که از سمت مشرق شادی می‌آید، مانند آفتابی درخشان است.

هوش مصنوعی: کسی می‌تواند به صدای مؤذن از خواب بیدار شود، اما من به دلیل اینکه در صبحگاه مست و دل‌باخته‌ام، نمی‌توانم. صدای رباب مرا به حالت بی‌خودی می‌برد.

هوش مصنوعی: در میان بندگان خدا، به دلیل عشق و شیدایی‌ام، به حال خراب و ناامید دچار شده‌ام. اگرچه زندگی‌ام بدون حضور شراب و میخانه، بی‌معنی و تباه است.

هوش مصنوعی: هر بار که تو از من دوری می‌کنی و روی خودت را می‌گردانی، دلیلش چیست؟ چرا هر بار که به دلم نزدیک‌تر می‌شوم، مرا از در خودت می‌رانى؟

هوش مصنوعی: اگر دلی مهربان و شجاع داری، به بی‌خیالی و بی‌دردی رندان اهمیت نده. و اگر صاحب فکری هستی، از فکر و خیال مستان غافل نشو.

هوش مصنوعی: این شعر به معنای این است که اگرچه شخصی به نام خواجو در حال حاضر حضور ندارد، اما تو به نوعی در کنار او هستی. در این دنیا، همه در حسرت آب و زندگی هستند، در حالی که خود عالم در آب غرق شده است. به طور کلی، این بیان نشان‌دهنده تضاد میان حضور و غیبت و همچنین معضلات انسانی در زندگی است.