هوش مصنوعی: وقتی لب‌هایش را گشود و سخن گفت، یاد تلخی‌ها و شادی‌های زندگی‌ام زنده شد.

هوش مصنوعی: غیر از نرگس خواب‌آلود و چهره‌ای مانند خورشید، کسی را فراموش نکن که مرا به یاد خواب و خورشید نیندازد.

هوش مصنوعی: هر اشکی که از چشمانم در شب دوری بریزد، برایم یادآور رشته‌ای از مروارید گرانبها خواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی که موهای سیاه او از روی صورت زیبا کنار رفت، در شب تاریک، یاد نور ماه برایم زنده شد.

هوش مصنوعی: وقتی قامت زیبای سرو را تصور کردم، به یاد قد و قواره آن دختر زیبا افتادم.

هوش مصنوعی: وقتی ویژگی قد بلندت را با زیبایی سرو مقایسه کردم، به یاد مردم کوتاه‌نظر افتادم.

هوش مصنوعی: چهره، مو و لب‌های نازک تو مرا به یاد گل و سنبل می‌اندازد و با یادآوری آن‌ها، یاد شکری تلخ نیز دوباره به ذهنم می‌آید.

هوش مصنوعی: زیبایی چهره تو به گونه‌ای است که وقتی دنیا آسیب می‌بیند، یاد قدرت و انصاف شاه یاد می‌آید.

هوش مصنوعی: خواجو می‌گوید که زمانی که پرده عشق به کنار رفت و صبح دم طنین زیبای پرنده سحر آغاز شد، یاد عشق و زیبایی‌ها در ذهن او زنده شد.