هوش مصنوعی: وقتی که زیبایی‌های محبوب من به کمال می‌رسد، مانند یک سپاه دلاور از سرزمین حبش به سوی من می‌آید و زلف‌هایش مانند رشته‌های مشک بر گل نسترن می‌افکند.

هوش مصنوعی: دل من مانند نرگس سیاه، وقتی که به هم می‌ریزد، مانند خوشبوترین گل‌ها در باغ و عطرش از طراوت سنبل‌ها بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر نسیم آرام بگذرد و لحظه‌ای موهای او را بچیند، هر لحظه بوی خوش مشک ختن را به مشام می‌رساند.

هوش مصنوعی: وقتی او صحبت می‌کند، مانند جواهر درخشان و ارزنده‌ای می‌شود که در برابرش هر کسی ممکن است به او طعنه بزند و به کارش ایراد بگیرد.

هوش مصنوعی: در انتظار زیبایی چهره و بالای گل‌ها، بلبل در اوج درختان گل و درخت نارون آواز می‌خواند.

هوش مصنوعی: هر شب فضای محله‌ی تو، مکانی خلوت و آرام برای ماست. بله، اویس، عشق در این دوران به نوبت و به دور از هر شلوغی از آن قرن گذر می‌کند.

هوش مصنوعی: ای باغبان، از زنگ و صدای بلبل تعجب نکن، چون سلطان گل مانند یک خیمه در دل چمن قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: زمانی که خواجو در زیر خاک قرار گیرد و از عشق تو دلش بسوزد، آتش دلش در کفن او شعله‌ور خواهد شد.