هوش مصنوعی: آن ماه مهر، که به زیبایی و دلنوازی مشهور است و به نوعی به ما بی‌محبتی کرده، به ما گفت: ای طوطی که به شیرینی و لطافت صحبت می‌کنی، چه خبر از دنیای ما؟

هوش مصنوعی: در وقت سحر، وقتی که به تماشای گل‌ها در باغ می‌رفتی، از زیبایی‌ات خجالت نکشیدی، درست مانند گل‌هایی که در گلستان ما هستند.

هوش مصنوعی: در باغ، سرو به خاطر حیا در گل‌ها قدم گذاشته است و قد بلندش مانند سرو، به زیبایی در حال نرمی و لطافت است.

هوش مصنوعی: نسیمی که از چمن می‌وزد، برگی از بنفشه را به همراه می‌آورد، و آن برگ نشان دهنده لطافت و زیبایی دو سنبل معطر ماست.

هوش مصنوعی: آب حیات که از تاریکی‌ها برمی‌خیزد، آبی است که در مقابل کوثر، آتش را خاموش می‌کند.

هوش مصنوعی: ما خود فتنه ای هستیم که در آخرالزمان رخ داده است، و اگر این فتنه نبود، چه فتنه دیگری در زمان ما وجود داشت؟

هوش مصنوعی: چشم زیبا و شرابی تو به من نگاه کرد و با نگاهی ملتمس مرا سرزنش کرد که چرا اینقدر ناتوانم در برابر درد و غم تو.

هوش مصنوعی: اگر در باغ عشق تو نباشی، مانند بلبلانی که کم می‌یابند، من هم تنها در این آشیان می‌مانم و از دوری دوش به دوش غم، پوچ و بی‌صدا احساس تنهایی می‌کنم.

هوش مصنوعی: او با طرز خاصی ابروانش را بالا می‌برد و اشاره‌ای می‌کند، بنابراین گمان نکن که کسی می‌تواند با کمانش تیراندازی کند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در میان ما جز کمر ما حق ندارد به دیگران دست بزند، به جز کمر که باید حلقه‌وار دور ما باشد.

هوش مصنوعی: خواجو اگر چه در دلش آرزوی ما را دارد و به دنبال ماست، اما تا زمانی که او در سرش مشغله‌هایی دارد، همواره به ما نیز توجه خواهد کرد.