هوش مصنوعی: به یاد کسی هستم که هرگز به من نمی‌گوید به یادم باشد. نمی‌دانم کی از خاطر من خواهد رفت، چون من هرگز به یادش نمی‌آیم.

هوش مصنوعی: ای کاش از آن کسی که به وعده‌اش وفا نکرد، آه و ناله‌ام شنیده می‌شد. من در برابر یک ظالم که به خاطر سرکشی‌اش به من ظلم کرده، نتوانستم حقم را بستانم.

هوش مصنوعی: چشمه‌ی نوشین او چنان شگفت‌انگیز است که حتی آب خضر هم از آن شرمنده شده است. نسیم صبحگاهی که از خاک کوی او می‌وزد، لحظه‌ای تازگی و حیات را به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: انسان خوشبخت کسی است که از شادی و خوشحالی آزاد شده باشد، زیرا تا زمانی که من وجود دارم، حتی یک لحظه هم نمی‌توانم شاد باشم.

هوش مصنوعی: من تسلیم و بنده‌ی آن درخت زیبا هستم و اگر که نباشم، واقعیت این است که مادر فطرت در این دنیا، بنده را آزاد فراروده است.

هوش مصنوعی: زمانی که خسرو در آسمان می‌درخشد، در آسمان شب، نورهای کوچک و بی‌شماری مانند ستاره‌ها از زیبایی چهره‌اش به دنیا می‌تابند و از میان درزها و پنجره‌ها وارد می‌شوند.

هوش مصنوعی: زمانی که به این اندازه به او نزدیک شوم، نمی‌توانم آتش سوزان را بر طاق نهاد، چون دل به چهره‌اش می‌سپارم.

هوش مصنوعی: دل ما به دنبال زیبایی‌هایی است که نماد آزادی و رهایی از بندهای سخت زندگی‌اند، چرا که انسان‌های خوب و نیک نفس همیشه موجب گشایش و آرامش روح می‌شوند.

هوش مصنوعی: به او گفتم که دور از تو، چه کسی می‌تواند دردی را فهم کند؟ جواب داد: همان باد صبحگاهی که بی‌اهمیت و بی‌اعتنا می‌گذرد.