هوش مصنوعی: ماه من با موهایی تیره مانند مشک، در دامن گل‌ها پنهان می‌شود و درخت سنبل مثل چتری سایه‌بان خورشید می‌شود.

هوش مصنوعی: اگرچه از نظر عقلانی، ادامه دادن به یک زنجیره بی‌پایه منطقی به حساب می‌آید، اما نشانه‌های سبز او بر این بی‌پایگی دلالت می‌کند و آن را تأیید می‌کند.

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توان از خوشی و سرخوشی ناشی از می لعل او سیراب شد؛ زیرا آن کسی که به می‌پرستی می‌پردازد، مانند کسی است که از طعم بادام لذت می‌برد و مدام در جستجوی تغییر و تنوع است.

هوش مصنوعی: راستی مانند شاخ درخت عرعر به سمت آسمان بلند شده و همچون درخت بید، نرم و انعطاف‌پذیر است. درخت سروی زیبا و لطیف نیز همواره به سمت میل و تمایل می‌چرخد.

هوش مصنوعی: چشم او چنان جذاب و سحری دارد که قلم را به خواب می‌برد و به زیبایی خطش، رنگ سبز و طراوتی در دامن گل می‌پاشد.

هوش مصنوعی: ما را می‌تواند سوختن درمان کند و می‌تواند ساختن ما را هم بهبود بخشد، اما او به عمداً بی‌تفاوتی می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به خواسته‌ات برسی و به وصالم برسی، جانم را فدای تو می‌کنم. حتی اگر به عشق تو نیاز باشد و جانم را از من بگیرد، با کمال میل این کار را انجام می‌دهم.

هوش مصنوعی: دل من مانند ماهی که در آفتاب می‌لرزد، وقتی که دوری آن محبوب روشنی‌بخش را تحمل می‌کند، به شدت نوسان می‌کند.

هوش مصنوعی: نرگس می‌گوید که فرض می‌کند تو را به قتل رسانده است، اما من جانم را برای او فدای شما می‌کنم، اگر او این لطف را در حق من انجام دهد.

هوش مصنوعی: ای گل، اگرچه صدای بلبل شاداب و مستی به تو می‌رسد، اما باد را تصور کن که اگر نسیم صبح به بلبل توجه نکند، او را نادیده می‌گیرد.

هوش مصنوعی: اگر دل سرگشته خواجو با زلف هندی خود دعوا ندارد، پس چرا این زلف به طمع معشوق به سوی او دراز می‌شود؟