هوش مصنوعی: هنگام صبح فرا رسیده است، بیا آن خورشید را که مانند نقاب است از لیوان دو آتشی بیرون بیاور و آب را جاری کن.

هوش مصنوعی: زمانی که ماه قنینه در آسمان به اوج می‌رسد و از افق بالا می‌آید، زیبایی‌اش آن‌قدر درخشان است که چشمه‌ی آفتاب را تحت تأثیر قرار می‌دهد و باعث می‌شود آفتاب احساس خجالت کند.

هوش مصنوعی: در زمان صبحگاه که بلبل سرود شادمانی بر گلزار سر می‌دهد، چشم من به رنگ خون می‌نوشاند شراب را.

هوش مصنوعی: این دل در اثر غم و اندوهش به شدت می سوزد و چنان آتشینی دارد که از جگرم دود بر می‌خیزد و مانند کبابی که بر روی آتش قرار دارد، به شدت دچار سوختگی می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که معشوق برود، من به سازم می‌نوازم و در این حال، صدای غمگین را به یاد روباب به گوش می‌رسانم.

هوش مصنوعی: اگر به فکر چهره او باشم و به زیبایی‌اش نگاه کنم، شرمم آنقدر زیاد می‌شود که مانند ابر، اشک می‌ریزم.

هوش مصنوعی: اگر دست امید من به وصال او برسد، شگفت‌انگیز خواهد بود، زیرا هیچ‌کس نمی‌تواند مانند پشه‌ای کوچک عقاب را شکار کند.

هوش مصنوعی: وقتی ماه مهربان من نور می‌افشاند، نغمه‌ای را در میان زوایای تاریکش گوش کن و زیبایی شب را که در نقاب پنهان است، ببین.

هوش مصنوعی: اگر خواجو از چشمان تو به خواب برود، اشکالی ندارد؛ چرا که عشق نرگس او چنان پایدار است که خواب را از دست می‌دهد و خواب دیگر برایش معنادار نیست.